Aan alle dappere vrouwen die een PPD doormaken of hebben doorgemaakt

 

(PPD) Postpartum depressie
(depressie van de moeder na de geboorte van haar kind)

Een moment waar zolang naar uitgekeken wordt. Alles is tot in de puntjes voorbereid en je hebt er zoveel zin in. De baby mag komen, het liefste vandaag nog.

Dan is het moment daar.
Eindelijk is het zover daar is hij dan. (ik schrijf voor het gemak even in ‘hij’ vorm)
Je bent overweldigd. Wat is er zojuist gebeurd? Je bent moeder. Wat een emoties maakt dit los.
‘Wow dit is mijn kind, wat een prachtig kind en je lijkt zelfs wat gelijkenis te zien al. Wat ga ik goed voor jou zorgen kleintje, ik ben jouw mama.’
Iedereen is blij. De kraamdagen lopen best ok en er is veel hulp. Je bent wel moe, hebt ook je kraamtranen, maar dat hoort er allemaal bij grapt de verloskundige. En die borstvoeding is gewoon lastig dat is ook heel normaal volgends de lactatie deskundige.
Alles moet wennen en je moet het een beetje tijd gunnen.

Iedereen om je heen lijkt te weten hoe je je voelt en hoe het over een poosje beter zal gaan. Dat het er ‘allemaal bij hoort’. Het liefste zou je eigenlijk voor 3 weken in slaap vallen maar hé kop op niet zeuren dit heeft iedereen en je wilt ook graag continu bij je baby zijn.

Maar dan gaat je partner weer werken, de kraamhulp is al even de deur uit en op je schoonmoeder, met alle liefde van de wereld, zit je ook niet continu te wachten.
Nog steeds wil je een lange winterslaap houden, maar de baby heeft je nodig. En dringend ook. Hij huilt nog om het uur voor een voeding, dus huppatee. De voedingen zelf duren ook al een half uur dus erg veel rust is er niet.
Je kijkt tijdens het voeden naar je kindje en je wil het voelen. Waar iedereen het over heeft en waar iedereen in de bladen over schrijft die je hebt gelezen. Het is zooo fantastisch.
Maar je voelt het niet. Je lichaam doet pijn, je hoofd doet pijn, het lijkt of je continu een kater hebt. Maar bovenal je vóelt het niet.
‘Wat is er mis met me? Waar komt dit ineens vandaan? Ik kan dit niet, ik ben er blijkbaar niet voor gemaakt?’
Bij alweer het volgende huiltje staat de kippenvel op je lijf. Houd op! Stil jij! Laat me met rust! Je barst in huilen uit, je voelt je zo schuldig en zo ellendig en zo zo moe….

Je partner komt thuis van het werk en vraagt je hoe het gaat. Je staart wat voor je uit.
Je weet niet hoe het gaat.
Je bent leeg, gesloopt, niet in staat om over iets anders na te denken dan voeden, slapen, baby, hoe ontzettend moe je bent, hoe ontzettend moe je bent, hoe ontzettend moe je bent….
Je partner oppert of het niet beter is om wat lekker te gaan wandelen, of tussendoor lekker te lezen en je eens aan te kleden en je wat beter te verzorgen. Dit kan toch zo niet.
Hij snapt wel dat je je niet lekker voelt zo. Dit is ook niet goed voor de baby.
Weer dat schuldgevoel.

Dan zit je verlof erop en moet je zelf weer aan de slag.
Je wilt niet, je weet niet hoe. Je krijgt al paniekgedachten bij het idee. ‘Ik ben te moe’.
Toch doe je het omdat iedereen zegt dat het beter voor je is. Dat je ook weer wat andere mensen ziet. Maar je wilt helemaal niemand zien en je wilt helemaal niet over die rotbevalling praten en al helemaal niet over hoe leuk het wel allemaal niet moet zijn. Dan bedenk je je ineens, ‘was ik hier maar nooit aan begonnen’. En weer die tranen, weer dat schuldgevoel.

Eenmaal op je werk is het even wennen. Om je draai weer te vinden en je ritme weer op te pakken. De watten in je hoofd zijn er nog steeds en concentreren gaat maar moeizaam. De afgelopen nacht was nou ook niet bepaald wat je zegt om uitgerust op je werk te verschijnen. Collega’s reageren ook wat koelbloedig en oppervlakkig wanneer je vertelt dat het niet zo makkelijk is even. Je baas grapt ook nog even of de babyvakantie lekker is geweest en je nu wel weer blij bent om te komen werken zeker?

Er is niet veel steun van de buitenwereld. Mensen weten bij god niet wat er in je hoofd allemaal omgaat. Hoe je lijf aanvoelt, hoe elke dag voor jou een worsteling is en dat je ’s ochtends om 06:30 na een nachtrust van ruim 5 uurtjes met zwarte vlekken in je ogen voor de spiegel staat en wenste dat je hier niet was. Dat je even op werd getild naar een andere planeet waar er voor jou werd gezorgd. Waar men begreep wat je voelde en waar je mocht rusten. Waar je mocht vertellen dat je niet van je baby hield, weer die tranen, want dat doe je wel. Je voelt dit niet nu omdat je lichaam en je geest aan het worstelen zijn met iets vreselijks. Een gitszwarte wolk boven je hoofd die maar niet verdwijnt en steeds maar erger lijkt te worden.
Dit heeft niets met 9 maanden ontzwangeren te maken, dit heet een postpartum depressie.

1 op de 7 vrouwen maakt een postpartum depressie door binnen het eerste jaar na de bevalling.
Soms wordt een PDD ook verward met een PTSS (posttraumatische stressstoornis) wanneer een bevalling bijvoorbeeld heel traumatisch is geweest. Dan wordt een bevalling vaak herbeleefd tijdens nachtmerries, of is iemand heel angstig, of wil iemand helemaal niet over de bevalling praten.

Het bovenstaande verhaal is deels herkenbaar bij mezelf. Ik heb een PPD ontwikkeld na een traumatische bevalling. Ook ik herbeleefde de bevalling keer op keer in mijn hoofd, maar wilde er juist wel over praten. Uiteindelijk is dit overgegaan in een PPD die 3 jaar stand hield, met ups en downs.
Uiteindelijk heb ik rust kunnen vinden in yoga beoefening en later mindfulness. De donkere lucht klaarde als het ware op en mijn gedachten gingen op een ander spoor. Ik kon meer in het nu leven en genieten van alle mooie dingen om me heen en mijn mooie dochter. Ik heb wel een rouwperiode achter de rug vanwege de verloren babytijd die ik niet meer in kon halen met haar. Wanneer ik kleertjes opruimde die haar te klein werden leek het of ze er niet meer was, of ze was gestorven. En eigenlijk is die babyperiode als het ware een beetje gestorven. Dat heb ik wel een plek moeten geven en ik kan nu accepteren en aanvaarden dat het zo was en dat het op dat moment beter ging en goed kwam. Dat we konden genieten samen.
Gelukkig hebben we 6 jaar na de geboorte van onze oudste dochter toch nog een dochter mogen krijgen waar ik heel erg lang over heb getwijfeld. Weer was de geboorte een heftige, maar ik heb geen PPD ontwikkeld omdat ik wist dat het goed kwam. Ik zat in een andere flow, een andere manier van denken en leven waardoor er veel meer acceptatie was van wat er nu is.
Daarbij heb ik geleerd om veel meer in het gevoel te leven en te delen wat niet goed voelt.
Een heerlijke manier van leven die zo dicht bij je staat dat je alles veel natuurlijker en makkelijker beleeft.